Skarga na swoje niedole (św. Grzegorz z Nazjanzu)

Przebacz, błagam Cię w prochu, we łzach i w pokorze;

Pod Twoim słodkim jarzmem całkiem się ukorzę;

Gdzie [mnie] poślesz, tam pójdę wielbiąc Imię Twoje,

Wszelki ciężar, co włożysz, wola Twa ozłoci:

Niech [mnie] i świat potępi, już o świat nie stoję,

Bylebyś nie wypuścił mnie z Twojej dobroci.

Tylko zdejm rozpacz moją, co tak serce gniecie,

Że ustawicznie omdlewam we śnie i na jawie.

Czyliż sam jeden jestem grzesznikiem na świecie?

Każdemu, co Cię błaga, przebaczasz łaskawie.

Powróć mi zapał dawny ku Twej świętej chwale,

Góry przeszkód w ramiona pochwycę i zwalę.

Niech Twa łaska przyświeca, niech twa ręka wspiera,

Niech zestarzałe serce Twym ogniem odnowię;

Zbudź duszę obumarłą, jak córkę Jaira,

(…) Na Twój głos wszechmogący z ciemności, z mogiły

Powstał na światło życia łazarz na pół zgniły;

Tak niech [mnie] Twoje słowa z grobu podnieść raczą,

Kędy leżę zbutwiały zrażeniem, rozpaczą.