Ale przyszedł taki moment, że Jezus zaczął nauczać o krzyżu, o trudnych sprawach. Mówił, że umrze. A miłość to nie tylko cuda, kwiatki, uzdrowienia, och i ach, ale miłość – to oddać życie za kogoś. Ale kto straci swoje życie – zyska je. (…) Do tej pory wydawało im się, że wszystko pojmują, a tu nagle sytuacja przestała być jasna. Wielki Bóg zaczyna mówić o śmierci, uniżeniu, pokorze, zapomnieniu o sobie i cierpieniu. Oto piękny, silny Jezus zaczyna się obawiać jako ten, który jest słaby i ma  cierpieć. To ich boli i tego nie rozumieją. Mesjasz przecież powinien być wszechmocny, a ma być zabity! (…)

Judaszowi coraz bardziej się to nie podobało. Nie był w stanie tego zaakceptować. To było dla niego za trudne, gdyż nie dlatego poszedł za Jezusem, aby żyć w prawdzie (czyli spotkać się ze słabością, także ze słaboscią Boga, który rezygnuje ze swojej wszechmocy, by być blisko człowieka i zjednoczyć się z nim). To się nie podobało Judaszowi. Zaczynał powoli widzieć, że przy Jezusie nie odniesie sukcesu.

Polecamy książkę “Miłość do końca”