Wezwanie na pustynię nie pochodzi z osobistego upodobania, lecz jest darem Ducha Świętego. Tak jak w przypadku Chrystusa, prowadzi On niektóre osoby do wyboru samotności, aby tam – w walce przeciw pokusom – nauczyły się opowiadać po stronie Boga, doświadczając tej samej próby, jakiej był poddany ich Starszy Brat. Na pustyni odkrywają potrzebę prostoty i pokory, aby móc oprzeć się kuszeniu i dokonać wyboru Miłości. Wtedy rozpala się w nich błogosławione pragnienie bycia strawionym, by stać się płodnością w sercu Kościoła w monotonii samotności i w czuwaniu na modlitwie zjednoczenia.

Piękno Karmelu zostanie dane duszy podobnej do pustyni.
św. Grzegorz z Nysy